Het begrip Mennonieten zal de doorsnee Vlaamse lezer niet veel zeggen, terwijl hij wellicht wel nog noties heeft van de met hen religieus verwante Amish. Beide Bijbelvaste religieuze groepen gaan terug op het anabaptisme of de wederdoperij. Dat ontstond in de 16de eeuw naast de qua volgelingen meer succesrijke stromingen van het lutheranisme en het calvinisme. De wederdopers in de Nederlanden werden vooral geïnspireerd en georganiseerd door de Friese priester Menno Simons (+ 1561), vandaar hun naam mennonieten of menisten. Niettegenstaande hun vreedzame ingesteldheid en teruggetrokken levenswijze (geen gewapende dienst en geen ambten in dienst van en zo weinig mogelijk contacten met de overheid) waren de mennonieten regelmatig het slachtoffer van religieuze onverdraagzaamheid en vervolging. Sommigen onder hen verwisselden dan ook de Nederlanden voor veiliger oorden. Zo wisten de mennonieten hun radicaal evangelische en van de wereld afgescheiden levenswijze gebaseerd op hun interpretatie van de Bijbel te handhaven, maar ook hun gewoonten, tradities en zelfs taal.
De Nederlandse antropologe en freelance wetenschapsjournaliste Arlette Kouwenhoven schreef met De Fehrs een boeiende Kroniek van een Nederlandse mennonietenfamilie, zoals de ondertitel luidt. Haar verhaal start in Sabinal, in het droge noorden van Mexico. Daar woont een groep mensen zonder auto’s, elektriciteit, telefoons en andere moderniteiten. Ze trachten Christus’ levenswijze – althans hun interpretatie daarvan –te volgen en af te zien van de wereld en haar ijdelheden. Ze spreken een aan het middeleeuwse Nederlands ontleende taal. Het blijken mennonieten te zijn die via Pruisen, de Oekraïne en de prairies van Canada in de woestijn van Noord-Mexico verzeilden, steeds op zoek om de boze buitenwereld buiten te houden.
Kouwenhoven weet vanuit Sabinal in Noord-Mexico het spoor terug te volgen tot de 16de-eeuwse Amsterdamse graanhandelaar Gijsbert Janszoon de Veer. Ze volgt de opeenvolgende generaties van de doopsgezinde familie De Veer, Defehr, Fehr, die met haar geloofsgenoten steeds op zoek was naar een afgescheiden plek om een teruggetrokken leven te leiden in functie van het hiernamaals. Kouwenhoven structureert haar verhaal chronologisch volgens de opeenvolgende woonplaatsen Amsterdam, Polen/Pruisen, de Oekraïne, Canada en Noord-Mexico. Ze laat de regelmatig opduikende spanningen zien tussen traditie en verandering en tussen onbuigzaamheid en aanpassing. Die fricties resulteerden steeds opnieuw in excommunicaties, afscheidingen en migraties.
Een stamboom en zes net te beknopte kaartjes vooraan in het boek zorgen dat deze familiegeschiedenis die zich over vier eeuwen en twee continenten uitstrekt goed te volgen is. Een verklarende woordenlijst, een lijst van historische plaatsnamen met hun huidige naamgeving en een bibliografische verantwoording sluiten de zeer leesbare microhistorische studie af. [Kelly Matthyssens] Verberg tekst

Twee korte verhalen van de gerenommeerde horrorauteur. In het recente (2011) titelverhaal ontmoet een mismaakte jongen een eveneens mismaakte man die misschien een vriend wordt. Het oudere (1989) verhaal betreft een ontsnapping van genetisch gemanipuleerde ratten. Chronologisch vertelde griezelintriges met alwetende verteller, waarin de spanning hoog oploopt, met name in het tweede verhaal. Het titelverhaal maakt haastige tijdsprongen. Er is geen echte climax, de intrige is wat mager. De personages worden adequaat in grote trekken neergezet. Gesitueerd in een tijdloze, Amerikaanse stad. Het oudere verhaal heeft meer sfeer en een spannende climax. De setting, een hevige sneeuwstorm op het Amerikaanse platteland, draagt daaraan bij. De personages krijgen reliëf. De uitwerking is rustig en meeslepend, met onderliggend een maatschappelijke waarschuwing. Beide verhalen zijn vlot leesbaar. Het taalgebruik is eenvoudig en doeltreffend. Voegt niet veel toe aan het bestaande grote oeuvre van de auteur. Goede vertaling. Vrij kleine druk. Verberg tekst