Er was eens een bioboer, wiens grond bedreigd werd door de plannen van een hebzuchtige burgemeester. Hij vloog op zijn koe naar de koning, die meteen meekwam om de burgemeester op zijn plaats te zetten. De bioboer maakte snel een hit en verdiende zo geld genoeg om de grond te kopen. Zo mager bakte Marc de Bel het zelden. Waar hij in boeken als die over Blinker, De monsters van Frankenzwein of Malus nog pogingen deed om toch nog enige originaliteit in zijn verhaal te brengen, lijkt zijn inspiratie nu helemaal zoek. Boeren wiens grond bedreigd wordt, op geld beluste burgemeesters, hulpvaardige koningen: ze overbevolken de kinderboeken. Ook vliegende koeien zijn niet nieuw. Om het geheel op te smukken haalt de auteur zijn hele trukendoos boven: Tonus, de bioboer, woont op een idyllisch boerderijtje in een dorpje dat natuurlijk 'Groenbeek' heet en waar iedereen opgewekt en blij is, behalve de burgemeester en zijn vrouw. Zij kijken altijd "vreselijk zuur, alsof er net iemand op hun hoofd heeft gepoept". Die burgemeester heet Duiten. De firma 'Prutters' wil een opslagplaats bouwen: de werkmannen hebben op de karikaturale tekeningen van die typische boeventronies. Tonus lijkt verslagen maar dan komt het toeval een handje toesteken. Zijn koe eet van de vliegzwammen en stijgt prompt in de lucht. Zo kan hij naar de koning vliegen. Onderweg landen ze per vergissing op een podium, waar ze een liedje zingen. Waarom en hoe speelt geen rol. Bij de koning worden ze bijna weggejaagd door de lijfwachten die al even stereotiep zijn als de werkmannen van Prutters. Gelukkig lijkt de koning op een kabouter en gedraagt die zich als een kind. Hij gaat die "dekselse Duiten" een lesje leren of "een poepje laten ruiken". Let - geachte lezer - op de hoogst originele alliteratie en de woordspeling. Ook elders getuigt de taal van gebrek aan creativiteit: "Hij geeft een ruk aan het zeil en geeft de verbijsterde ballonvaarder het nakijken. De schemering valt als een sluier van zwart satijn over de aarde. 'Zijne majesteit slaapt al', snoert de bolle hofmeester Tonus de mond. Duitens ogen tuimelen ei zo na uit zijn kop". Natuurlijk komt alles goed. Tonus' mislukte landing levert hem een optreden op en een boel geld. Natuurlijk moet er nog een spetterend slot komen: Tonus' koe kakt de burgemeester onder de paarse poep. Haha. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Wanneer bioboer Tonus Wortel ontdekt dat er in het weiland voor zijn boerderij gebouwd gaat worden, komt hij in actie. Omdat zijn enige koe, Troet, giftige paddestoelen eet en ineens kan vliegen, komt Tonus bij de koning, die voor hem regelt dat de burgemeester de koop van het stukje land verbiedt. Een aardig verhaal, waarin fantasie en werkelijkheid door elkaar lopen. Tekst en illustraties zijn in het groen gedrukt om te benadrukken dat de auteur voorstander is van biologische landbouw. Het is opvallend dat zowel van de auteur (achterin het boek) als van Tonus (op de eerste pagina) gezegd wordt dat zij daar voorstander van zijn "Niet met stinkmest en gif, maar met stro en compost. En met veel liefde." Het verhaal is in een vlotte stijl geschreven met veel dialogen. Het bevat veel clichématige tekeningen, die in grootte variëren en ingekleurd zijn met groene tinten. De tekst volgt de vorm van de tekeningen. De kleurige en aantrekkelijke kaft tonen Tonus en Troet, die door de lucht vliegen. Voor kinderen vanaf ca. 7,5 jaar een humoristisch boek met een serieuze ondertoon. Verberg tekst