Mori en Rifka zijn allebei ernstig ziek en belanden in dezelfde ziekenhuiskamer. Tussen hun bedden in hangt een gordijn, waardoor ze mekaar tijdens hun opname niet te zien krijgen. Toch leren ze elkaar kennen, eerst door het bezoek dat ze bij hun kamergenootje zien komen, of via de verpleegsters die af en aan lopen. Na een tijdje beginnen ze met elkaar te praten; in het begin aarzelend, maar later geven ze elkaar hun dromen en geheimen prijs. Zo vinden de kinderen een uitweg voor hun angsten in verband met hun ziekte. Gaandeweg komen er nieuwe puzzelstukjes bij, waardoor ze mekaars ziekte en persoonlijkheid steeds beter kunnen duiden. Het is, zo zegt Rifka, allemaal de schuld van de Noordenwindheks, die met haar ijzig koude wind de mensen ziek maakt.

Mori wordt erg nieuwsgierig naar Rifka en zou haar graag eens willen zien, maar Rifka, die aan een zeer ernstige en opvallende huidziekte lijdt, is blij dat ze een keer niet op haar uiterlijk beoordeeld of veroordeeld kan worden. Zo vertelt ze Mori bv. dat ze onwaarschijnlijk knap is en een mooie gave huid heeft.

De Noordenwindheks van Daan Remmerts de Vries is een omkeerboek. Je kan kiezen met welk verhaal je begint: met dat van Mori of dat van Rifka. Beide kinderen vertellen vanuit de ikpersoon hoe ze hun verblijf in het ziekenhuis ervaren en hoe ze stukje bij beetje meer te weten komen over wie er eigenlijk naast hen ligt. Een ontroerend en origineel boek, dat mooi en gevoelig geschreven is. [Iris Paschalidis] Hide text

Mori en Rifka liggen ernstig ziek in het ziekenhuis. Ze kunnen elkaar niet zien: tussen hen in hangt een grijs gordijn. Juist daardoor leren ze elkaar goed kennen: ze hoeven zich nu niet te schamen of onzeker te voelen. Dubbelboek met daarin twee verhalen: dat van Mori (in de hij-vorm verteld) en dat van Rifka (in de ik-vorm verteld). Het maakt niet uit welk verhaal je eerst leest. Ze krijgen echter meer betekenis en diepgang als je ze allebei gelezen hebt: ze vullen elkaar aan en versterken elkaar. Mori en Rifka hebben allebei hun eigen spoken te bestrijden: schuldgevoel, onhandigheid, schaamte en angst voor ziekte en dood. Deze krijgen vorm in de fantasiefiguur de Noordenwindheks, die ontstaat uit de verhalen die ze elkaar vertellen. Hoewel de kinderen soms een wijze indruk maken voor hun leeftijd, is hun beleving van ziekte overtuigend kinderlijk: zowel zij als de lezer blijven in het duister wat betreft de aard ervan. Ook de naargeestige, onherbergzame sfeer van een ziekenhuis wordt sterk beschreven. Een boek dat lang in je hoofd blijft rondspoken. Zilveren Griffel 2005. Vanaf ca. 10 jaar. Hide text

Dit is een zogenaamd dubbelboek: een boek waar je langs twee kanten kan aan beginnen. Zo krijg je één verhaal, maar verteld vanuit 2 verschillende personages. Er is het meisje Rifka dat bij haar oom woont, een klokkenverzamelaar en -hersteller. Rifka heeft een huidziekte waardoor het lijkt alsof ze schubben heeft. Omdat ze steeds zieker wordt en uit haar lichaam treedt, brengt haar oom haar naar het ziekenhuis. Ze sluit er vriendschap met Mori, de jongen aan de andere kant van het gordijn op haar kamer. Uiteindelijk treedt ze definitief uit haar lichaam. En er is Mori, wiens ouders gescheiden zijn en wiens moeder beter lijkt te kunnen communiceren met planten dan met haar zoon. Een hersenvliesontsteking brengt Mori op de kamer van Rifka. Tussen beiden ontstaat een aarzelende conversatie, een verstandhouding, platonische liefde. Enkel via gesprekken, want elkaar zien doen ze nooit. De nacht dat Rifka sterft -zonder dat Mori dit te weten komt- hernemen Mori’s krachten. Het verhaal van deze twee beschadigde kinderen -zowel fysiek als psychisch- laat je niet onberoerd. Hoe ze elkaar vinden en bij elkaar een broos zelfvertrouwen opbouwen, wordt in een reeks aangrijpende gesprekken mooi verwoord. Het feit dat ze elkaar nooit zien, laat deze kinderen toe zichzelf te zijn, ongehinderd door een afstotelijk uiterlijk (Rifka) of een allesvernietigende onhandigheid (Mori). Het grijze gordijn dat hun scheiding vormt, vormt ook de scheiding tussen beide verhalen, overigens de enige illustratie in het boek. Daar aangekomen, draai je het boek om en begin je aan het andere verhaal. Een originele en goed gevonden toets bovenop de beproefde formule van de verschillende gezichtspunten. Persoonlijk had ik wel enige moeite met Rifka’s beschrijving van de hemel - zonder dat deze benaming valt- en haar postume bescherming van Mori. O.a. daarom verkies ik het gezichtspunt van Mori.

Hide text