De fascinerende cover trekt je meteen dit prentenboek in. Een man en een kind wijzen van achter een muur naar een vrouw die om het muurtje kijkt. Spelen ze een spel? En waarom is de lichtblauwe gedachteballon van de man leeg? Prent na prent blijkt vervolgens hoe ongewoon gewoon de vrouw is. Dat blijkt zowel uit de illustraties als uit de tekst die elkaar perfect aanvullen. Die tekst wordt verteld door het kind van de vrouw. Ze is nooit bang, ook niet als de man (haar man?) en het kind spook spelen. Ze houdt niet van huisdieren maar droomt van iets woests en wilds in huis. Dat wilde blijkt haar eigen kind, van hem houdt ze het meest, zoveel dat ze hem opeet als een mals, roze zwijntje (een oeroud motief). De mama is altijd bezig, met klussen, verven en spelen, steeds in de beslotenheid van het huis. Zelfs op familie-uitstap torst ze het hele gezin op haar rug, wat je kan zien op een van de opvallendste illustraties in het boek. Uiteindelijk lijkt alles om haar kind te draaien, het kind dat in zijn spel beslag legt op de moeder, als wild beest of als indiaan op snoepjesjacht terwijl de moeder uitgeput gevangen zit. Toch heeft zij een ontsnappingsweg. Ze zingt man en kind in slaap, en strooit zand in hun ogen. Het contrast met de volgende prent is groot. Tegen een fel gele achtergrond over een dubbele pagina rijdt de moeder op een woest paard dat vonken slaat met zijn hoeven en het huis als een kei doet opspringen. Haar haren wapperen wild en in een gedachteballon schittert een hartje. Haar wilde rit is van korte duur. Op de volgende prent staat het kind alweer centraal. Zijn mama is anders dan de anderen, ze houdt van muurbloempjes, dat wil zeggen van wie aan de kant staat, onopvallend, in dit geval overduidelijk de man en het kind die slungelig tegen de muur leunen. Mama is de allerbeste, al is ze niet de knapste (dat is beslist de mama van de kleine luisteraar of lezer). Het kind wil haar met niemand ruilen (behalve voor een paar dagen misschien). Zijn mama is groot en zacht en warm en zo beeldt Gerda Dendooven haar ook uit: robuust en teder. Het allerzachtste plekje is dicht bij haar hart. Contrasterend met de dubbele prent met het paard zie je nu een grote plaat met het kind bij de moeder in bed. De man is uit hun intimiteit gesloten, zijn hoofd piept langs alle kanten van onder het bed uit. Ook elders is de man een buitenstaander, ofwel onzichtbaar ofwel uitgeteld in slaap in een fauteuil of door de vrouw gedragen.

De tekst leest over het algemeen vlot en klinkt goed, op enkele overbodige franjes na. Zo zijn de paar (toevallige?) rijmwoorden en alliteraties niet echt functioneel waardoor ze eerder storen en hadden enkele woorden geschrapt kunnen worden (onder meer in het belangrijke fragment in bed). De tekst zou aan kracht winnen als de auteur te gezochte 'vondsten' achterwege zou laten en voorzichtiger zou omspringen met adjectieven. Los daarvan is dit beslist een opmerkelijk prentenboek dat jonge en oude lezers elk op hun manier kan aanspreken. De verwantschap met het werk van Wolf Erlbruch is duidelijk, zowel thematisch als wat de tekenstijl betreft. [Jan Van Coillie] Hide text

Een klein jongetje vertelt over zijn moeder. Mama is moedig, origineel, speels, actief, groot, warm, zacht, gezellig en overweldigend. Vader is het evenbeeld van het jongetje en speelt een ondergeschikte rol ('Mijn mama houdt van muurbloempjes, wat zouden dat voor bloemen zijn?'). Hartverwarmend prentenboek, met grote maffe illustraties op stevig gekleurd papier. De collageachtige tekeningen geven de beelden weer die het jongetje van z'n moeder heeft, mama is steeds groot(s) afgebeeld. Door het ontbreken van hoofdletters en leestekens is de tekst, gedrukt in een vette, schreefloze letter, af en toe even onduidelijk. Origineel verhaal met nu eens een keer geen zoetsappige ode aan de moeder. Geschikt voor kleuters vanaf ca. 4 jaar, en, zoals een goed prentenboek betaamt, ook aantrekkelijk voor volwassenen.