De auteur, populair Vlaams hoogleraar en spreker, doet verslag van zijn levensbeschouwelijke ontwikkeling: het gaat van autobiografie naar mensbeeld, naar maatschappijopvatting, om uit te komen bij de wiskundige verbeelding. Dit verslag is ook een onderzoek: is de opvatting, dat er een plan afkomstig uit een hogere werkelijkheid aan alles ten grondslag ligt, noodzakelijk om het leven in alle facetten te begrijpen? De auteur meent van niet, en sterker, hij wil niet langer van dit negatief gefundeerd atheïsme uitgaan. Hij prefereert de opvatting dat de verbeelding zoals die via de wiskunde wordt aangesproken en gebruikt, geschikt is om de betrekkelijkheid en het bijzondere van alle verschijnselen te benaderen. De mens is een prutser, het heelal lijkt ook prutswerk, maar niettemin functioneert alles in een grote samenhang en dat is reden tot vrolijkheid, lijkt de gedachtegang van de schrijver. De stijl van dit boek is lichtvoetig en spitsvondig, 'vrolijk', en dat vrolijke verwijst ook naar Nietszsche's 'Die fröhliche Wissenschaft' (1882). Veel voorbeelden, vergelijkingen en grapjes, gebruikt om de lezer betrokken te houden, brengen het risico mee dat de breedsprakigheid kan gaan tegenstaan. Geen noten, wel verantwoording en verwijzing naar de site van de auteur. Hide text