De korte roman Spiegel is het middenstuk van een trilogie waarin André Brink op zoek gaat naar de wortels van de persoonlijke identiteit die blank en zwart in het nieuwe Zuid-Afrika nog vaak van elkaar gescheiden houdt. In 2007 verscheen De blauwe deur, voor volgend jaar is nu reeds het sluitstuk aangekondigd, dat Appassionata zal heten. In Spiegel wordt het leven van de 42-jarige blanke architect Steve ? die in Kaapstad woont en zijn toewijding en verantwoordelijkheid tegenover zijn land wil concretiseren met een gedurfd project in de township Khayemitsha ? op een morgen bruusk overhoop gehaald wanneer hij in de spiegel vaststelt dat hij zwart is geworden. Hoe hij daarmee omgaat en zich tegenover zijn omgeving wil en moet rechtvaardigen, wordt door Brink via een snelle opeenvolging van gebeurtenissen geëvoceerd. Het relaas van een dag uit Steves totaal gewijzigde leven volstaat voor de auteur om de pijnpunten van zijn land bloot te leggen. Het lijkt erop dat niemand opmerkt dat Steve van huidskleur is veranderd, niet de collega's op de werf, niet de 'bergies', de dakloze zwervers die in mensonwaardige omstandigheden moeten zien te overleven, niet zijn kinderen of zijn vrouw Carla. Maar wat zij zeggen, wordt door Steve altijd geïnterpreteerd als een allusie op zijn transformatie. Terug thuis schoffeert hij het dienstmeisje Silke omdat ze zegt dat ze van zijn huid houdt. Als hij 's avonds met zijn vrouw in een restaurant verzeilt en daar het slachtoffer wordt van een brutale roofoverval, smeekt Carla hem te onderhandelen met de bandieten, "omdat jij toch één van hen bent". Die uitspraak heeft misschien, zoals later blijkt, meer te maken met de manier waarop hij zwarten en kleurlingen altijd heeft benaderd dan met zijn zogezegde zwart-zijn. Niet toevallig overigens barst de spiegel waarin Steve die morgen heeft gekeken, als hij aan het slot van deze veelzeggende dag weer de badkamer binnenloopt.

Met dit verhaal, dat zich afspeelt in het schemergebied waar werkelijkheid en fictie elkaar raken, graaft Brink op een indringende en overtuigende manier naar de fundamenten van de identiteitscrisis waarmee tegenwoordig zoveel blanken in zijn land te maken hebben. Een identiteit die aan veranderingen onderhevig is, zoals geformuleerd in de idee die de kern van deze roman uitmaakt: "Misschien ben ik altijd een onvast iemand geweest, van het ene moment naar het andere, altijd in beweging, glijdend of zwevend tussen ergens en nergens, nooit op een vaste plek, nooit iets wat je geruststellend 'ik' zou kunnen noemen." [Jooris Van Hulle] Masquer le texte

Met Gordimer, Coetzee en Breytenbach behoort André Brink (1935) tot de grootste Zuid-Afrikaanse schrijvers, wereldwijd vertaald en geprezen, Nobelprijswaardig. In deze nieuwe, korte roman vertelt hij het verhaal van een blanke architect in het nieuwe Zuid-Afrika die met een zwarte huid wakker wordt. Dat leidt tot wezenlijke vragen die zijn zekerheden ondermijnen. In de beschreven dag vinden ook nog eens schokkende gebeurtenissen plaats die de chaos compleet maken. Brink toont ons de vragen van het nieuwe Zuid-Afrika in een zinderende roman vol erotiek en geweld. Het verhaal is bijzonder slim gecomponeerd, meeslepend verteld en glashelder. Toch blijft de lezer met veel vragen achter en dat is precies de bedoeling. Brink tovert het ene na het andere meesterwerk tevoorschijn, waarin hij zich zowel psycholoog en filosoof als maatschappelijk geëngageerd schrijver en inspirerend verteller betoont. Een kort maar krachtig staaltje meesterschap. Gebonden op pocketformaat; vrij kleine druk.